சென்னை – இராயப்பேட்டையில்
10-12-1957இல் நடந்த பொதுக் கூட்டத்தில் அண்ணா அவர்கள்,
தமிழர்களை மட்டரகமாக நேரு திட்டியது குறித்துக் கண்டித்துப்
பேசுகையில் குறிப்பிட்டதாவது –
காட்டுமிராண்டி என்று நம்மைப்பார்த்து
வசைமாரி பொழிவதால் நாம் காட்டுமிராண்டியாகிவிட மாட்டோம்.
‘காட்டுமிராண்டி‘ என்னும் வெறும் ஒலியைத்தான் நாம் கேட்கிறோம்,
ஆனால், உண்மையிலேயே காட்டுமிராண்டித்தனத்தைக் காட்டுகிற
– காட்டுமிராண்டிகளாகக் கருதப்படுகின்ற, நாகர்களிடத்தில்
நேரு பண்டிதர் தன் ஆணவத்தைக் காட்டவில்லை, புதிய அரசியல்
திட்டத்தைப் பரிசாக அளித்திருக்கிறார்.
நேரு பண்டிதர் தமிழ்நாட்டுக்கு
வந்ததும், நம்மை இப்படிக் காரசாரமாகத் திட்டினாரே என்பதற்காகச்
சிலர் ஆச்சரியப்படலாம், உண்மையிலேயே நாம் ஆச்சரியப்படுவதற்கு
ஒன்றுமில்லை. அவர் அப்படி ஆணவத்தோடு பேசுவதற்கான சூழ்நிலை,
அவர் இங்கு வந்து இறங்கிய உடனேயே ஏற்பட்டிருக்கிறது. தூய
வெள்ளை உடையுடுத்தி 500 குமரிகள் கும்மாளத்துடன் அவரை வரவேற்றிருக்கின்றனர்.
ஒரு பக்கம் புதிய பெண் மேயர் தாரா செரியனும், இன்னொரு பக்கம்
திருமதி கிளப்வாலா ஜாதவ் அம்மையாரும் மற்றும் அமைச்சர் லூர்து
அம்மையாரும் இருந்து அவரை வரவேற்றிருக்கிறார்கள். இநத் மூன்று
அம்மையார்களுக்கும் காங்கிரஸ் கட்சியில் ஸ்தானபிராப்தி கூட
இருந்தது கிடையாது! ஏதோ, இவர்களைக் கண்டதும் நேருவுக்கு
ஒருவிதத் திருப்தி. அந்தத் திருப்தியின் விளைவாகத்தான் –
இங்கு காங்கிரசுக்கு நல்ல செல்வாக்கு இருப்பதாக மனதிலே எண்ணிக்
கொண்டுதான் – இப்படியெல்லாம் பேசியிருக்கிறார்!
மந்திரி கக்கன் போதுமே
இதைப் பேச நம் மந்திரி கக்கன்
போதுமே! இதற்கு நேருவா வரவேண்டும்? கக்கன் இப்பொழுது இதைத்தானே
போகுமிடமெல்லாம் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்? நேரு பேசிய எந்த
வாக்கியத்தைக் கக்கன் பேசாமல் விட்டார்?
யாரும் திட்டாததை நேரு திட்டிவிடவில்லை.
பக்தவச்சலம் பெரியாரை ‘பைத்தியம்‘ என்றார், கக்கனும் அதைத்தானே
பேசி இருக்கிறார்! ‘கக்கன்‘ பேசுகிற பேச்சைப் பேசுவதற்காக
உலகம் போற்றம் நேரு பண்டிதரா வரவேண்டும்‘ என்று முதலில்
நான் கூட நினைத்தேன்.
அவருடைய பேச்சுக்களையெல்லாம்
பத்திரிக்கையிலே படித்தபிறகு, ‘நாம்தான் இந்த நேருவை ஒரு
பெரிய மனிதராக நினைக்கிறோம்‘, உள்ளபடியே அவர் இந்த நாட்டுக்
கக்கன் போலும் என்று உணர்ந்தேன்!
‘பைத்தியக்காரன்‘ என்று சொல்லுவது
மிகச் சாதாரண வார்த்தைதான். அதற்காக நாம் வருந்தத் தேவையில்லை.
இப்பொழுது இங்கு நீங்கள் இவ்வளவுபேர்
கூடியிருக்கிறிர்கள், நான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன். இந்த
ஒலிபெருக்கி மூலம் 4வது தெருவில் உள்ளவர்களுக்கு இங்கு பேசும்
சப்தம் கேட்கிறது. அங்குள்ள ஒருவர் மற்றொருவரைப் பார்த்து,
‘என்ன அங்கு ஒரே இரைச்சல்?‘ என்று கேட்கிறார் என்ற வைத்துக்
கொள்வோம், அதற்கு அவர் என்ன பதில் சொல்லுவார்? ஏதோ பைத்தியக்காரப்
பயல்கள், கூட்டம் போட்டுப் பேசுகின்றார்களாம்‘ என்பார்.
நாம் அவர்களைப் பற்றி இங்கே என்ன பேசிக் கொள்வோம், ‘அந்த
ஆசாமிகள் சுத்த பைத்தியம், ஆகையால்தான் கூட்டத்துக்கு வரவில்லை‘
என்போம்.
மக்களில் பைத்தியம் பலவகை!
கட்டிய மனைவியே புருஷனை, ‘பைத்தியம்‘
என்கிறாள், கணவன் மார்க்கெட்டுக்குப் போய் கத்தரிக்காய்
வாங்கிவந்து மனைவியிடம் கொடுக்கிறான், கத்தரிக்காயில் புழு
இருக்கிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம், அதைப் பார்த்ததும்
மனைவி, என்னங்க, போயும் போயும், இந்தப் புழுத்த கத்தரிக்காயை
வாங்கி வந்திருக்கிறீர்கள்?‘ என்று கேட்பாள், உடனே கணவன்,
‘நீ கத்தரிக்காய் தானே கேட்டாய், அதைத்தான் வாங்கி வந்தேன்‘
என்பான். உடனே மனைவி என்ன சொல்வாள்? ‘நீங்க ஒரு பைத்தியம்,
உங்களைப் போய் வாங்கி வரச் சொன்னேனே, நானும்!‘ என்று கூறுவாள்.
‘பைத்தியம்‘ என்ற சொல் சாதாரணமாகத்
தமிழில் அசை‘ என்பார்களே அதைப்போல – ஒரு பொருளற்ற வார்த்தையாகவே
போய்விட்டது!
நான் பொதுவாழ்வில் ஈடுபட்டு
10 ஆண்டுக்காலம்வரை, நான் பொதுத்தொண்டு செய்வதாகவே எங்கள்
வீட்டார் கருதவில்லை, ‘என்னமோ, பைத்தியம்! இந்த ஈரோட்டு
நாயக்கர் பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டு ஊரைச் சுற்றுகிறாள்‘
என்றுதான் என் பாட்டியார் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.
எனவே, ‘பைத்தியம்‘ என்று நேரு
திட்டியதில் ஒன்றும் பொருளை இல்லை, அதற்கு எந்தவித முக்கியத்துவம்
கொடுக்க வேண்டியதில்லை, திட்டுவது என்பது நேருவுக்கும் சர்வசாதாரணமான
ஒன்றாகிவிட்டது.
சில பேருக்கு இதுதான் ஆசை!
நேரு பேசிய பேச்சைப் பத்திரிக்கை
நிருபர்கள் வேறு விதமாகவும் போட்டிருக்கலாம். ‘ஜனநாயக நாட்டில்
சாதி தேவையில்லை‘ இப்படியும்தலைப்பிட்டு செய்தி வெளியிட்டிருக்கலாம்.
நேரு இதையும் தானே பேசினார்? ஏன் இதற்கு முக்கியத்துவம்
கொடுக்காமல், ‘பெரியாரை நேரு பைத்தியம் என்றார், மூட்டை
முடிச்சுகளைக் கட்டிக் கொண்டு ஓடு என்றார் – என்று இப்படியெல்லாம்
வேண்டுமென்று ஆசை! யாராவது இப்படிச் சொல்லும்போது, அதை எடுத்து
இப்படித் தலைப்பு போட்டுச் செய்தி வெளியிட்டு விடுகிறார்கள்.
நேரு பேசிய தத்துவங்களை விட்டுவிட்டு, வசைமொழிகளை மட்டும்
தலைப்பு போடுவானேன்?
இப்பொழுது இங்கு நடக்கும்
இந்தக் கூட்டத்தைப் பற்றி நாளைக்குப் பத்திரிக்கையிலே செய்தி
போட வேண்டுமென்றால் அதற்குத் தலைப்பு என்ன போட வேண்டும்?
இங்கு நான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன், இதோ இந்த மேசை மீது
இரண்டு சோடா புட்டிகள் இருக்கின்றன. ‘நேற்று இராயப்பேட்டையில்
கூட்டத்தில் மேசைமீது இரண்டு சோடா புட்டிகள் இருந்தன‘ என்று
செய்திக்குத் தலைப்பு போட்டால் என்ன அர்த்தம்? நான் பேசியது
முக்கியமல்ல, மேசை மீது சோடா புட்டிகள் இருந்ததுதான் முக்கியம்
என்றாகிவிடுகிறது. மேசை மீது சோடா புட்டி இருந்ததும் உண்மைதான்,
நான் பேசியதும் உண்மைதான். ஆனால், எதற்கு முக்கியத்துவம்
கொடுக்க வேண்டும்?
அதைப்போலத்தான், பண்டிதர்,
சாதியை ஒழிக்க என்ன சொல்லியிருக்கிறார் என்பதைப் பார்க்க
வேண்டும். பெரியாரைப் பற்றி என்ன சொன்னார் என்பதை மட்டும்
எடுத்துக்காட்டுபவர்களுக்கு என் வருத்தத்தைத் தெரிவித்துக்
கொள்கிறேன்.
கோர்ட்டை அவமதித்து, இவர்
எப்படி பேசலாம்?
நேரு பண்டிதர் சென்னையிலும்,
திண்டுக்கல்லிலும், திருச்சியிலும் பேசிய பேச்சுக்கள் கோர்ட்டை
அவமதிக்கும் வகையிலே அமைந்திருக்கின்றன. பெரியார் மீது கோர்ட்டிலே
வழக்கு இருந்து வருகிறது. 12ஆம் தேதி இந்த வழக்கு பற்றித்
தீர்மானிக்கப்படவிருக்கிறது. முக்கியத் தலைவர் – நாட்டின்
ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டிருப்பவர் இந்தக் குற்றத்தைச்
செய்திருக்கிறார். வழக்கு மன்றத்திலிருக்கிற பிரச்சனையைப்
பற்றி இவர் எப்படிப் பேசலாம்? எதற்கு வழக்கு – விவகாரம்
என்றெல்லாம் வைப்பது?
‘கிழவரை நீண்ட காலத்துக்குச்
சிறையில் வையுங்கள், அல்லது பைத்தியக்கார விடுதியில் தள்ளுங்கள்,
வெளியே விடாதீர்கள்‘ என்று சொன்னால், வழக்கை விசாரிக்கின்றவர்கள்
மனதில் என்ன படும்? வழக்கு விசாரணையிலிருக்கும் போது அது
பற்றிப் பேசுவது சட்டத்துக்கு ஒழுங்கல்ல!
நேரு பண்டிதர் மீது சட்ட விரோதக்
குற்றங்சாட்ட விரும்புகிறேன். நான் சொன்னால் அதை அவர் பொருட்படுத்தமாட்டார்
என்பதையும் நான் அறிவேன். ஒரு பெரிய தலைவர் இப்படி மட்டரகமான
செயலில் இறங்கி விட்டார் என்பதை எடுத்துக் காட்டத்தான் இதை
நான் கூறுகிறேன்.
மரத்துக்கு மரம் குரங்கு தாவும்!
மூட்டை முடிச்சுகளைக் கட்டிக்கொண்டு
நாட்டைவிட்டப் போகச் சொன்னாரே, பண்டிதர், எங்கே போவது? எங்கு
இடம் வைத்திருக்கிறீர்கள்? உலகத்தில் வேறு எந்த நாட்டில்
இடம் கொடுப்பார்கள்? ஜப்பானுக்கு போக முடியுமா? அல்லது அதற்கு
அப்பாலுள்ள தீவுகளுக்குப் போக முடியுமா? போனால் ‘நீ யார்
அய்யா‘ என்று கேட்பானே! அல்லது, இலங்கையில்தான் இடம் கிடைக்குமா?
எங்கே போவது, எங்கேயாவது போகிறோம்
என்ற வைத்துக் கொள்ளுங்கள், நாங்கள் மூட்டை முடிச்சுக்களைக்
கட்டிக் கொண்டு போய்விட்டால் பிறகு இங்கு வேறு என்ன இருக்கும்
என்று கருதுகிறீர்கள்?
அகநானூறும் – புறநானூறும்,
திருக்குறளும், சீவகசிந்தாமணியும், சிலப்பதிகாரமும், மணிமேகலையும்
எங்களோடு வந்துவிட்டால், மிச்சம் இங்கு என்ன இருக்கும்?
தமிழ் மொழிக்கு இவை அத்தனையும் சேர்ந்தால்தானே சிறப்பு இருக்கும்?
இவையெல்லாம் எங்கள் கூடவே வந்துவிடுமே!
எங்களை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பி
விட்டால் பிறகு இங்குள்ள நிலை ன்ன? மரத்துக்கு மரம் குரங்கு
தாவும்!
நமது வலிமையைச் சிதர விட்டு
விட்டோம்!
நம்முடைய வலிமையைச் சிதைய
விட்டுவிட்டோம் – சேமித்து வைக்கத் தவறிவிட்டோம் என்பதைத்தான்
இநத் நேரத்திலே சொல்லிக்கொள்ள விரும்புகிறேன்.
நாடு விடுதலை பெறுவதற்கான
இன எழுச்சி ஏற்பட வேண்டுமென்றால், நேருவின் ஆணவத்தைப் பணிய
வைக்க வேண்டுமென்றால், அதற்கு இரண்டு முறைகள்தான் உண்டு,
ஒன்று – ஓட்டு முறை, மற்றொன்று – வேட்டுமுறை!
இந்த இரண்டில் ‘வேட்டு‘ முறை
அநாகரிகமானது, தி.மு.கழகத்திற்கு உடன்பாடல்லாதது, தமிழ்ப்
பண்பாட்டுக்கும் ஏற்றதல்ல, எனவே, மிச்சமிருக்கம் கருவி எது
என்றால், ‘ஓட்டு‘ முறைதான். அந்த முறையைத்தான் தி.மு.கழகம்
பின்பற்றி வருகிறது. இதற்காகத்தான் பெரியார், நம்மை என்ன
பாடுபடுத்தினார்? யார் யாரோடெல்லாம் சேர்ந்துகொண்டு என்னென்ன
பாடு படு்த்தியிருப்பார்! நான் இதைச் சொல்லுகிறபோது திராவிடர்
கழக நண்பர்கள் வருந்தக்கூடாது.
காமராசர் கரத்தை வலுப்படுத்தாதீர்,
வலுப்படுத்தினால், பிறகு அந்தக் கரமே உங்கள் தலையில் கைவைக்கும்
– என்று நான் அப்பொழுது சொன்னேன்.
பத்மாசூரன் புராணக் கதை கேளிர்!
புராணத்திலே ஒரு கதை உண்டு,
பத்மாசுரன் சிவபெருமானை நோக்கிக் கடுந்தவம் புரிந்தான்,
சிவபெருமான் அவன் எதிரில் தோன்றி – அவன் தவத்துக்க மெச்சி,
என்ன வரம் வேண்டும் என்று கேட்க, ‘நான் யார் தலையில் கை
வைத்தாலும் அவர்கள் எரிந்து சாம்பலாகிவிடும்படியான வரம்
வேண்டும்‘ என்று கேட்க , சரி கொடுத்தேன் போ‘ என்று சிவபெருமான்
சொல்ல, உடனே, ‘உங்கள் தலையிலே முதலில் கையை வைத்து, கொண்டே
சிவனை நெருங்க, அதைக்கண்டு சிவன் பயந்து ஓட ஆரம்பித்தாராம்,
தந்திரப்புத்தி படைத்த ‘மகா விஷ்ணு‘ அதையறிந்து, சிவனைக்
காப்பாற்ற ‘மோகினி‘ அவதாரமெடுத்து ஓடோடி வந்தாராம், மோகினியைக்
கண்ட பத்மாசுரன் அவள் மீது மோகம் கொண்டு, அவளை நெருங்கி,
நாட்டியமாடு என்று பத்மாசுரன் கையைப் பிடித்து அவன் தலையிலேயே
வைத்தாள், அவன் எரிந்து சாம்பலானான் – என்று அந்தப் புராணக்கதை
கூறுகிறது.
அவர் கரத்தை வலுப்படுத்தாதீர்கள்!
காமராசர் உங்கள் தலையிலே கைவைக்கக்
கருதிய அந்த நேரத்தில், நான்தானே மோகினி அவதாரம் எடுத்து
நாட்டியமாட வேண்டி வந்தது? சட்டசபையில் திறம்பட ஆடினேனே!
இதை முன்கூட்டியே யூகித்துதான் காமராசரை நன்றாகப் புரிந்துதான்
நான் சொன்னேன், ‘அவர் கரத்தை வலுப்படுத்தாதீர்கள்‘ என்று!
அவருக்குத் தன் கட்சிதான் பெரிதே தவிர வேறொன்றுமில்லை, தன்
கட்சியை விட்டுவிட்டு யாரிடத்திலும் அவர் – நேசத்தைக் கேட்க
மாட்டார். அவரைப் போல வேறு யாரும், கிடைக்கும் துணைகளையெல்லாம்
தேடுவாருமில்லை, அந்தத் துணையைக் கட்சிக்கே பயன்படுத்துவாருமில்லை,
இந்த வகையிலே அவரைப் பாராட்டமலிருக்க முடியாது.
தயவு செய்து அந்தக் கரத்தைப்
பலப்படுத்த வேண்டாம் என்று கேட்டுக் கொள்கிறேன். பலப்படுத்தினால்
அதன் தாக்குதலால் தி.மு.க. – வாழ முடியாமல் போய்விடும் என்பதற்கல்ல
நான் இதைச் சொல்வது!
அவரது கரத்தை வலுப்படுத்தியவர்கள்
எல்லோரும் இன்று உள்ளே இருக்கிறார்கள், அதே நேரத்தில் காங்கிரஸ்காரர்கள்
என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்? அவர்கள் கொள்கையைச் சிறிதும்
விட்டுக் கொடுக்காமல், சட்டசபையிலே அமர்ந்து தங்கள் காரியத்தைச்
சாதி்து வருகிறார்கள்.
அரசியல் ரங்கராட்டினம்!
காங்கிரஸ்காரர்களும் திராவிடர்
கழகத்தவரும் ‘ரங்க ராட்டினம்‘ போலச் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்,
அரசியல் துறையும் ஒரு ரங்கராட்டினம் போன்றதுதான்!
ரங்கராட்டினத்திலே அமர்ந்து
சுற்றுபவர்கள் ஒருவரையொருவர் தொட முடியாது, ராட்டினம் சுற்றம்
வேகத்தில், தொடுவது போல, கண்ணுக்குத் தெரியுமே தவிர, தொட
முடியாது. அரசியலில் சம்பந்தப்பட்டவர்களும் ரங்கராட்டினத்தில்
அமர்ந்து சுற்றுவது போலத்தான் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
பெரியாரவர்களைக் கேட்டுக்
கொள்கிறேன் – ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்துக்கு அழைத்துச் செல்ல
வேண்டும் நீங்கள், அதற்கான வழியைக் காட்டுங்கள், நான் வழிகாட்டுபவனல்ல,
ஆனால், காட்டுகின்ற வழியிலே சிந்தித்துப் பார்த்துப் பின்பற்றுபவன்.
எதையும் கண்ணை மூடிக்கொண்டு
பின்பற்ற வேண்டும் என்று சிலர் சொல்லுவார்கள். கண்ணை மூடிப்
பின்பற்றுபவர்களுமிருக்கிறார்கள். நான் அப்படியல்ல, கண்ணை
மூடிக்கொண்டு சென்றால், போக வேண்டிய இடத்துக்குச் செல்ல
முடியாது, ‘கண்ணை மூடிக் கொண்டு தான் பின் செல்ல வேண்டும்‘
என்று கூறி, ‘வா, என் பின்னால்‘ என்றழைத்தால் எப்படிப்போக
முடியும்?
அண்ணாதுரை கட்டளைத் தம்பிரான்!
பெரியாரிடத்திலே எனக்குப்
பக்தி இல்லாததால் இதைச் சொல்லுவதாக எண்ண வேண்டாம்! கண்ணைத்
திறந்து பார்த்தால்தான், ‘வேறு பக்கம் திரும்பி விட்டோமா,
அதே கையில்தான் செல்லுகிறோமா என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள முடியும்
கண்ணை மூடிப் பின்பற்றுபவர்களுக்குத்தான் திராவிடர் கழகத்தில்
இடம் என்று சொல்லலாம், நான் திராவிடர் கழகத்திலிருந்தபோது,
அந்த உரிமை எனக்கு இருந்தது. அதை விட்டுவிட்டுத்தான் வந்தேன்.
பெரியாரைத் ‘தந்தை‘ என்று
மரியாதையுடன் அழைத்தார்கள், நான், ‘அண்ணன்‘ என்றுதான் அன்போடு
அழைக்கப்பட்டேன் பெரியாரைத் ‘தலைவர்‘ என்றார்கள், என்னை
‘தளபதி‘ என்று அழைத்தார்கள். இன்னும் சொல்லப்போனால் காங்கிரஸ்காரர்களும்
மற்றவர்களம், பெரியாரை மடாதிபதி போன்றவர் என்றால், அண்ணாதுரை
கட்டளைத் தம்பிரான் போன்றவன் என்றுதான் சொன்னார்கள்.
அப்படியெல்லாமிருந்த நல்ல
நிலைமையை விட்டு விட்டுத்தான் வந்தேன்.
கால அட்டவணை வேண்டும்!
திராவிடர் கழகத் தோழர்களைக்
கேட்டுக் கொள்கிறேன், நமக்கிருக்கிற நோக்கம் திட்டவட்டமாகத்
தெளிவு படுத்தப்பட வேண்டும், உதாரணத்துக்கச் சொல்லுகிறேன்
– பள்ளியில் படிக்கின்ற பிள்ளைகள், இன்னின்ன வேளையில் இன்னின்ன
பாடம் படிக்க வேண்டும். சரித்திரம் இன்ன நேரத்தில் – கணிதம்
இன்ன நேரத்தில் என்று, இப்படியாக எது எது, எந்த நேரத்தில்
படிப்பது என்பதை வகுத்து வரையறை செய்யப்பட்டிருக்கம் பள்ளிகளிலே,
‘டைம் டேபிள்‘ என்று சொல்லப்படும் கால அட்டவணை தயார் செய்த
வைத்திருப்பார்கள். அதுபோல, ஒரு இயக்கத்தின் வேலை முறைகளுக்கும்
கால அட்டவணை இருக்க வேண்டும்.
பள்ளியில் ஆசிரியர் திடீரென,
‘இப்பொழுது பூகோளப் பாடம் நடக்கப் போகிறது‘ என்று சொன்னால்,
மாணவர்கள் என்ன செய்வார்கள்? முன்கூட்டியே மாணவர்கள் கையிலே
கொடுக்கப்பட்டிருக்கிற கால அட்டவணையில், பூகோளம் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தால்தான்
அவர்கள், அந்தப் புத்தகத்தை அன்றைய தினம் எடுத்துக்கொண்டு
பூகோளம் படிக்கத் தயாராக வந்திருப்பார்கள், ‘அவ்வப்போது
பார்த்துக் கொள்ளலாம்‘ என்றால், பாடம் ஒழுங்காக நடக்க முடியாது,
அதைப்போல, முன்கூட்டி, திட்டம்போட நேரமில்லையென்றால் நம்
இயக்கம் வளராது.
